Koniec lata

Lato skończyło się nagle, dosłownie na moment weszłam do domu, a gdy wyszłam ponownie, nie było go; spakowało się i oddaliło, bez pożegnania. Co gorsza pakując ze sobą moje rzeczy: ciepły krawężnik, na którym siadam jedząc lody z budki, cień, kontrastujący dobrze ze światłem, oczy aż bolą przy przejściu z jednego do drugiego, a teraz wszędzie jakoś bardziej szaro, przegoniło dzieci z kąpieliska, nie chlapią, żeby zobaczyć tęczę. Pies nie chce wyjść, nie lubi zimna, chowa się za kanapą.

Czy pocieszą mnie jabłka i jeżyny? Raczej nie. Ognisko i pieczonki? Też nie. Astry? Nie. Dzisiaj jest taki dzień, że nie ma pocieszenia.

To przejdzie, docenię kasztany, najwięcej ich przy kortach tenisowych, liście, które rozganiam biegnąc, zupę z dyni i światło, które o tej porze roku najlepiej służy malarzom, staram się zaliczać siebie do tego grona. Poza tym jesienią tradycyjnie rozpoczynam nowe przedsięwzięcia, na pocieszenie po letniej stracie. W tym roku postanowiłam rozpocząć prowadzenie bloga. Jeden z czytelników, obserwujących stronę na facebooku powiedział, że moje wpisy przywołują na jego twarz uśmiech. Lubię być powodem uśmiechu, choć dziś nieco zawodzę. I głównie z tego powodu będę od czasu do czasu dla Was pisać.

Więc na jesień coś nowego. Pozytywnego. Smutek przejdzie, właściwie już go nie ma. Czekam na zamówienia odnośnie treści. Piszcie!